Εχθες γυρισα πολλα χρονια πισω, οταν μια παλια συμμαθητρια με πηρε τηλεφωνο. Ειχα να την ακουσω 30 χρονια! Μου ειπε για μια συναντηση που θα γινει σε λιγους μηνες, για να ξαναβρεθουμε ολοι μαζι.
Η αληθεια ειναι οτι χαρηκα, γιατι αυτη η περιοδος ειναι απο τις καλυτερες στη ζωη ενος ανθρωπου και ειναι ομορφο να γυρναει εκει που και που. Στα χρονια του Δημοτικου, το καλο ειναι οτι δεν προλαβαινεις να αντιπαθησεις και να σε αντιπαθησουν, ενω η ατιμη η εφηβεια ειναι αλλο!
Ετσι λοιπον, εφτιαξα κι εγω μια σελιδα στο facebook, που η αληθεια ειναι οτι δε συμπαθω καθολου για διαφορους λογους, για να μπορεσω να μιλησω με το παρελθον μου. Γι' αυτο το λογο ειπα να γραψω εδω στο blog μου, για οποιον ενδιαφερεται να μαθει για μενα.
Τα χρονια του Γυμνασιου και του Λυκειου κυλησαν ομαλα. Οι σπουδες που εκανα ηταν λιγα πραγματα για Η/Υ και fashion design (πριν αρχισει το ψωνιο λεγοταν μοδιστρικη και σχεδιο μοδας). Αυτο το τελευταιο, εγινε αφου ειχα ηδη παντρευτει και κανει τον πρωτο μου γιο το Νικολα που ειναι σημερα 22 χρονων. Αργοτερα εκανα τον Κωνσταντινο που ειναι στα 16. Αυτα τα δυο παιδια ειναι και το καλυτερο πραγμα που εκανα ποτε!
Απο περσι τον Ιουλιο μενω μονιμα στο Παναιτωλιο, (ειναι λιγο πριν το Αγρινιο) κι εχω βρει την ησυχια μου γιατι, μεταξυ, μας η Αθηνα δεν αντεχεται πια.
Δεν εργαζομαι αυτη τη στιγμη, ασχολουμαι με την οικογενεια και μου αρεσει πολυ ο κινηματογραφος, ειμαι "καμμενη" που λενε και τα παιδια.
Θελω να πω για αλλη μια φορα, οτι χαρηκα με την πρωτοβουλια αυτης της συγκεντρωσης. Ελπιζω να τα πουμε συντομα με οσο πιο πολλους γινεται.
